Wednesday, December 12, 2012

තාවකාලික සමුගැනීම්....


එදින මට වැඩි වැදගත්‍කමක් නැති වුවද, උදෑසන ජේෂ්ඨ වෛද්‍යවරුන් දෙදෙනා නගරයේ කේක් කඩයට ගිය බවට ආරංචි පැමිණියාය.  "අනේ කේක් විතරක් හරියන්නේ නෑ මොනවා හරි එහෙනම් දෙන්න වෙනවා" සෙසු යහළුවන්ද පැවසූයෙන් අප පේස්ට්‍රි රෝල් සහ වඩේ රැගෙන පැමිණියෙමු. කිසිදාක උපන්දින සාද පවත්වා නැති මුත් එදින වෝඩ් එකේ කුඩා තේපැන් සංග්‍රහයක් ඔවුන් මා වෙනුවෙන් ලෑස්ති කර තිබිනි. මා කුඩා රසකැවිලි සහිත රෝල් පේස්ට්‍රි පාර්සලය රැගන වාට්ටුවට යත්ම එහි සිටි හෙදි සොයුරිය, අනේ ඩොක්ටර් කියා මුහුණ රතු කරගෙන ඔවුන්ගේ විවේක කාමරයට දිව ගියාය. පසුව ආරංචි වුනේ ඇය එහි අඬමින් සිටින බවය. "මේ මොකද මිස් අඬන්නේ ?" මා විමසූ විට. "ඩොක්ටර් ට්‍රාන්සර් ඇවිත් යනවා නේද? කියමින් ඉකි ගසමින් අඬන්නට විය. දැන් එයට ඇටෙන්ඩන්වරියද එකතු වී ඇත. මොවුන්ගේ ලෙංගතුකම කොතරම්ද යනු, ට්‍රාන්සර් අද හෙට ඒවියැයි බලාපොරොත්තුවෙන් සිටින අප, මේ සමුගැන්මේ සාදය පවත්වන්නට යනවා යැයි මොවුන් සිතා ඇත. " ට්‍රාන්සර් ආවේ නෑ, අද මගේ උපන්දිනය නේ" කියූ විට යන්තම් ඔවුන්ගේ ඇඬුම් නැවතිනි. "අපට මෙහෙට වෙලාම ඉන්නත් බෑනේ. ගෙවල් වල අය බලන් ඉන්නවා නැවත ළඟ පාතකට එනකම්" අපේ කාලය ඉවර වුනු විට නැවත මේවා අත හැර නව තැනක වැඩ බාර ගන්නට වෙයි. තව මාස කිහිපයකින් යන්නට බලා සිටින අපටද මේ පළාත් අත හැර අපේ ඉතින් අනිත් කොණෙන් සමුගැන්ම නම් ඉතා අමාරු වෙන හැඩයි. මේ තාවකාලික සමුගැනීම් , හමූවීම් වෙන්වීම් අපේ රැකියාව සමග නිරන්තරයෙන් බැඳුනු දේ වෙයි.

ජීවිතයේ නොයෙක් අවදි පසුකර අද තරුණ විය ඉක්මවමින් සිටින අපට රැකියාව නිසා ලංකාව පුරා නොයෙක් තැන ඇවිදින්න වුනා. ඒත් ඒ සමග ලැබුනු ජීවිත අත්දැකීම්, විවිධ සංස්කෘතීන් විවිධ ජාතින් මෙන්ම විවිධාකාරයේ මානසික තත්ව සහිත මිනිසුන් සමග වැඩ කරන්න ලැබීම නිසා බොහෝ දේවල් අත්දැකීම් ගොන්නට එකතු කරගත්තා. ඒ අත්දැකීම් මෙලෙස අකුරු කරන්නට කියා දුන් මුල් ගුරුවරුන් නිසා අන්තර්ජාලය හරහා අපට රෝහල් වල මුණ ගැසුනු ජීවිත ගැන කතා බහ කළා. ඒනිසාම මේ අන්තර්ජාලය ඔස්සේ අනිත්කොණ වටා ගොඩ නැගුනු හිතවත්කම් සහ මනුස්සකම්, අප සමග මේ අනිත්කොණ වැසියන්ගේ දුක බෙදා හදා ගැනීම දක්වාම වර්ධනය වුනා. සමහරුන් සැබෑ ජීවිතයේ යහළුවන් බවට පත්වුනා. එසේ අවුරුදු දෙකක පමණ සිට ඉතා සෙමින් ලියවුනු මේ කතා ගොන්නේ අද පළ කරන්නේ පණස් වැනි 50 වැනි පෝස්ට් එක.
(ඔය අතරේ හිත රිදෙන සිදුවීම් ද ඇති පදම් සිදු විනි. )

මෙහෙත් දුක් විඳිනවා මිනිස්සු එහෙත් දුක් විඳිනවා මිනිස්සු. ලෝකේ කොහෙත් එහෙමයි. ලෝකේ පුරාම සැප මෙන්ම දුකද එක ලෙස පවතිනවා. මා දකින ජීවිත තුලින් යමක් ලියා තැබුවේ ඔබේ උදව් ඉල්ලන්න නොවේ. අප සිටින පරිසරයේ අප සිටින ප්‍රදේශයේ අවට තිබෙන කරදර  නැති කරන්න සැහැල්ලු කරන්න අපටම දායක වෙන්න පුළුවන් බව පෙන්වන්නයි. ඇත්තටම අපට පුළුවන් ආකාරයට ඔවුන්ගේ දුකට පිහිට වෙනවා වගේම ඔබටත් ඔබ සිටින ගම නගරයේ... සමහර විට අල්ලපු ගෙදර සිටින මිනිසුන් වෙන්න පුලුවන් දුකකින් කරදරයකින් සිටිනවානම් පිහිට වෙන්න. ඔබට වැඩියෙන් යමක් ඇත්නම් මේ අනිත්කොණටම එන්න උවමනා නෑ. ඔබට සිටින අවට ඕනෑ තරම් දුක් කරදර ඇති අය ඉන්නවා වෙන්න පුළුවන් ඔවුන්ට පිහිට වෙන්න ඔබට එය මහඟු ආශිර්වාදයක් වෙනවා නො අනුමානයි.

 අපට හැම තැනම දුක කරදර පෙනෙනවා. පත්තර වලින්, අන්තර්ජාලයෙන්, කෝච්චියේ යන එනකොට, බස් එකේ යන එනකොට, ගෙදර අහල පහළින්, බඩු ගන්න පොළට ගියවිට... රූපවාහිනියෙන්, මුහුණු පොතෙන්, විටෙන් විට අනුන්ගේ දුක් කරදර දකිනවා විඳිනවා. එනිසයි අපට හැකි පමණින් අප අවට සිටින්නන්ගේ දුකට යම් සහනයක් ගෙන දෙන්න කුමක් හෝ කරන්නේ. ඒ කළ කී දෑ ඔබ සමග බෙදා හදා ගත්තේ ඔබටත් යමක් කළ හැකියි කියා කියන්නටයි. නැතුව අප මෙසේ කලා යැයි පුරාජේරු කියවීමට නොවේ. සමහර විට මේ දෙසට උදව් උපකාර කිරීමට අපේක්ෂාවෙන් ඔබ එවූ ඊ මේල් එකට ප්‍රතිචාර නොදැක්වූයේ හිතේ ඇති වූ කලකිරීම නිසා. ඇත්තටම උදව් අවශ්‍ය අය ඔබ අවට ඕනෑ තරම්....

ඔබ අවට බොහෝ දුක් කරදර තියෙන්න පුළුවන් එකම වෙනස ඔබට ඒවා නොපෙනීමයි. එනිසා ඔබට මේ සංවේදී කතා කියවා හිත් සසල විනි නම්, මටත් යමක් අනුන් වෙනුවෙන් කරන්නට හැකි යැයි සිතුනා නම් ඔබට හැකි පමණින් ඔබ අවට සියල්ලන්ට උදව් උපකාර කරන්න. රෝහලේ වාට්ටුවලටම කොටුවී දවසේ බොහෝ පැය ගණනක් ගත කරන අපට කළ හැකි දේ සීමිතයි. අප කරනා සේවය බොහෝ සේ අගය කරමින් දිරි දුන් සැමට ස්තූතියි. ඔබ පිළිගත්තත් නැතත් වෛද්‍යවරු තවමත් මේ රටේ ඈත එපිට රෝහල් වල බොහෝ කරදර මැද්දේ තවමත් සේවය කරයි. ඒ කරනා සේවයට මේ ලිපි උපහාරයක්ම වේවායි පතමු.

Monday, December 3, 2012

මේවා එවන්නේ අනිත්කොණට...ඕස්ට්‍රේලියාවෙන් මනුස්සකම...


මතකද එක්තරා දිනක මම මෙසේ ලියුවා.... ඇමෙරිකාවෙන් ඇඳුම් සහ එකම ඇඳුම හෝදන්න සැත්කමෙන් පසු ඇඳෙන් බැස්ස හැටි ගැන. ඒ ලිව්වේ අපි එදිනෙදා දකින විඳින දුක් කරදර පොදි බැඳි ජීවිත වල එක්තරා පැති කඩක්. දැනට අවුරුදු 3 කට කලින් සිට සැරෙන් සැරේ ( ඉතා හෙමින්) ලියවුනු මේ සටහන් නිතර ලියන්න වෙලාව නැති කමින් පරක්කු වීම ගැන බොහෝ දුකයි. ඒත් වැඩ අධික වුනු තෙහෙට්ටු කාලයට ලියන්න හිත හදා ගන්න හරි අමාරුයි. ඒ ගැන සමාවෙන්න.

කාලයක් යුද්ධයෙන් බැට කෑ දේශයක, හැම කල්හිම දුප්පත්කමින් අඟහිඟකම් වලින් බැටකන තුන්වන ලෝකයේ රටක, මෙවැනි ප්‍රදේශයක මෙවැනි මිනිසුන් අතර ජීවිතයේ තරුණ අවදියේම සේවය කරන්න ලැබීම ලොකු ආත්ම තෘප්තියක් එක් කරනවා. හැම දාම අපේ දොස්තර මේසේ ලොකර් එකේ තියන් ඉන්න කුඩාවුන්ගේ ඇඳුම් කෑලි කිහිපය අඟහිඟකමින් උපරිමයට දුක් විඳින ඔවුන් හට ලබා දෙන විට බොහෝ අය හඬා වැටෙනවා. ඒ අපි ඔවුන් ගැන හිතනවා කියා ඔවුන්ට දැනෙන නිසා කියා එක අම්මා කෙනෙක් කීවා.

අද උදෑසන රෝහලට පැමිණෙන විට පාර එහා පැත්තේ සිටි අම්මා කෙනෙක් "ඩොක්ටර්..." කියා මා අමතා පාර පැන තකහනියක් පැමිණියා. "මේ ඩොක්ටර් මගෙ බබා. පුතේ මේ ඔයාව බලපු ඩොක්ටර්." ඇය කුඩා දරුවාට මා හඳුන්වා දෙයි. දරුවා යාන්තමට මෝදුවී ඇති දත් පෙන්වා හිනාවෙයි. අර කලින් පෝස්ට් එකේ ලියූ කුඩා මල්ලිගේ අම්මා, පසු ගිය දිනෙක මානසික රෝගී වාට්ටුවේ සිටියදී මා ඒ අසලින් යද්දී අර අලුත ඉපදිච්ච දරුවා (දැන්නම් මාස 4 පමණ වේ) රැගෙන මා පසු පස දිව ආවේ දරුවා පෙන්නීමටයි.

 "මේ ඩොක්ටර් සීසර් කරපු බබා... ඩොක්ටර් වගේම සුදුයි " එක් මවක් සායනයකදී පවසයි. "අනේ අම්මේ මම සීසර් කරා කියලා මං වගේ වෙන්නේ නෑ.අම්මා වගේමයි බබා " මම ඇයට එසේ කීමේ බරපතල කම වටහා දුන්නේ අනික් වෛද්‍යවරුන්ගේ විහිළු තහළු මැද්දේය. එක වෛද්‍යවරයෙක් සිනහා අතරින් පැවසුවේ "හොඳ වෙලාවට ඔයා වෛද්‍යවරියක් , බැරිවෙලාවත් පිරිමි වෛද්‍යවරයෙක්ට ඕක කිව්වනම්.."කියාය. ඔවුන් එසේ සිතන්නේ අප කෙරෙහි හිතේ ඇති සෙනෙහස නිසාය. ඔවුන්ගේ දෑසෙහි සටහන් වී ඇත්තේ සහෝදරත්වය සහ ලෙංගතු කමය. අප කළගුණ ඔවුන්ට මතකය.


"අපි ඔබේ කතා කියෙව්වා. මට ඔවුන්ට යමක් කරන්න ඕනේ..." ඕස්ට්‍රේලියාවේ සහෘද බ්ලොග් කියවන්නියක් ලියා එවා තිබුනා.  "අපි ඇඳුම් එකතු කලා... ඔබේ කතාව කියවලා... ඒවා එවනවා අනිත්කොණට ... " තවත් කෙනෙක් ලියා දැන්වූවා.එසේ ලියුවේ උදව් බලාපොරොත්තුවෙන් නොවන නිසා කරදර නොවිය යුතු බව කිහිප විටක් මා ලියා දැන්වූවා.

ඒත් ඔවුන් පැවසුවේ,   "ඔබ කියුවත් නැතත් දැන්නම් අපි සංවිධානය වී අවසානයි. ඔන්න අපි මෙන්න මෙදිනට මේ සියල්ල තැපැල් කරනවා"  ඔවුන් සහ එහි සිංහල බෞද්ධ විහාරය මේ සඳහා මුල් වූ බවයි කියවුනේ.... එච්චර ඇඳුම් තොගයක් කොහොමද බෙදන්නේ. ඉස්පිරිතාලේ ගබඩා කර තියා ගන්නත් බැරි වෙනවා. අනික සැවොම අපි වගේ පරාර්ථකාමීව සිතන්නේ නැති නිසා.... දැනටත් තමන්ගේ දුක් ගැනවිලි කියන බොහෝ සේවකයින් ඉන්න නිසා... ඒ සඳහා මේ පළාත් බාරව ක්‍රියාකරන ඉහළ හමුදා නිලදාරී මහතාට දන්වා සිටියේ මේ ලියන දේවල් සහ අනිත්කොණද පෙන්වමිනි. දෙන්න පුළුවන් හොඳම තැන, දුප්පත්ම ගම්මාන, සහ අනාථ නිවාස අපේ සිතුවිලි වලට ඇතුලු වුනා. ඉතා කාර් යය බහුල ඒකකයක දිස්ත්‍රික් ප්‍රධාන රෝහලේ වැඩ කරන ගමන් මේ දේවල් කරන්නට එහෙ මෙහෙ දුවන්න පුළුවන්කම සීමිත බවත්  මා ඕස්ට්‍රේලියාවේ යාළුවන්ට දැන්වූ අතර මේ සඳහා මේ ප්‍රදේශය බාරව සිටින ඉහළම කෙනාගෙන් මේ කාර් යයට  උදව් ලැබෙන බව දන්වා යැව්වේ හදපිරි සතුටෙන්.

රෝහලේ දී බෙහෙත් ගැනීමට පැමිණි විට මුණ ගැහෙන කුඩා දරුවන් සිටින අනාථ නිවාසයට දිනක් යොදාගෙන අප ගියේත් එහෙයිනි. කුඩා දරුවන් 300 ආසන්න පිරිසක් සිටින බව වැටහුන අතර මොවුන් බොහෝමයකගේම මව පියා යන දෙදෙනාම නොමැති අයයි. ඔවුන් අප හා ගිය හමුදා අණදෙන නිළදාරී මහතා දුටු විගසම " --- මාමා" යනුවෙන් හඬ නගමින් පැමින අප හට ආයුබෝවන් කීවෝය.  ඔවුන් වෙනුවෙන් ඉදි කළ කෝවිලේ වැඩ දැන් නිමවී ඇත. අවට ඇත්තේ ඉතා පිරිසිඳු බවකි. තමන්ගේ දරුවන් හා සමානව අන් දරුවන් ගැනත් සිතන්නට පුළුවන් අය සිටින්නේ බොහොම අඩුවෙනි. එවන් ආදරයක් කරුණාවක් මේ දරුවන් වෙත ලබාදෙන හමුදාවේ මාමලා අයියලා, මල්ලිලා සැවොම ඇත්තටම මේ ප්‍රදේශයේ මිනිසුන්ගේ හිත්වල ලියන්නේ මිතුරුදම සහ සහෝදරත්වයයි. ආයෙත් සහෝදර ජාතියක් වෙනුවෙන් වෛරය හිතන්නට ඉඩක් නොතියන්න එයම මහෝපකාරී වෙනවා ඇති.  දුර බැහැර සිට බොහෝ ලෙංගතුව එවනා මේ තෑගි සියල්ල නිසි තැනට ලබා දීමට ඔවුන්ගේ සහයෙන් හැකිවෙනවා ඇති. (ඒ විස්තරත් රැගෙන නුදුරු දිනකම යළිත් ලියන්නට බලාගෙන සිටිමි.)